Premiera mojej nowej książki za piętnaście dni, ale już od dzisiaj można czytać ją w wersji elektronicznej za pośrednictwem serwisu Legimi. Link znajduje się TUTAJ.
Page 3 of 35
Mam dziś przyjemność podzielić się tu dwiema wiadomościami. Po pierwsze: audiobook mojej nowej powieści jest już gotowy. I nie będzie to standardowa książka w wersji czytanej, ale znacznie bardziej rozbudowana produkcja, wzbogacona o muzykę i efekty dźwiękowe. Swoich głosów użyczyli książce Danuta Stenka oraz Filip Kosior.
Po drugie… audiobook jest już dostępny. Od dziś możecie go słuchać w serwisie Audioteka (tutaj podaję LINK). Na pozostałych platformach pojawi się pierwszego maja. Jestem bardzo ciekaw Waszych opinii.
Premiera „Sąsiednich kolorów” coraz bliżej, a tymczasem dla odmiany podzielę się obrazkiem z innych stron. To „Dygot”, moja trzecia już książka przełożona na język niemiecki. Opublikuje ją wydawnictwo Secession, autorką tłumaczenia jest Joanna Manc. Siedzę, patrzę sobie i jest mi słonecznie.
O tęsknocie, stwarzaniu prawdy, pustych miejscach w ciele i słowach, które wędrują daleko poza śmierć. Moja nowa powieść od dziś w przedsprzedaży: LINK. (Pierwszy tysiąc zamówionych egzemplarzy zostanie wysłany z autografem).
Oficjalna premiera 26-go kwietnia nakładem wydawnictwa SQN. Okładkę namalował Roch Urbaniak.
Zapraszam serdecznie na Poznańskie Targi Książki, które odbędą się już w następny weekend. Czy ktoś z Was się wybiera?
(Na stronie targów możecie znaleźć informację, że teoretycznie kończą się one o 18:00, ale ja i Wydawnictwo SQN zostaniemy dla Was tak długo, jak tylko będzie trzeba, żeby podpisać każdą przyniesioną książkę).
Moja nowa powieść nosi tytuł „Sąsiednie kolory” i ukaże się w kwietniu.
Napisałem nowe opowiadanie, które znalazło się w charytatywnej antologii opublikowanej właśnie przez Wydawnictwo SQN. Cały przychód ze sprzedaży książki przeznaczony zostanie na 31. Finał WOŚP. Cena to 10 złotych plus vat, a e-booka możecie znaleźć tutaj: https://bit.ly/ebook-czegoduszazapragnie-31-final-wosp
Redaktorzy największego czasopisma w Belgii umieścili „Saturnina” na liście pięćdziesięciu najlepszych książek tego roku (LINK). A ja właśnie wróciłem ze spotkania z tamtejszymi czytelnikami. Poznałem świetnych ludzi i podpisałem dużo książek, a w drodze na lotnisko wszedłem do przypadkowej księgarni, gdzie leżały stosy „Rdzy” i „Saturninów”. Czułem, że fruwam zanim jeszcze wsiadłem do samolotu.
Patrzę na te zdjęcia i patrzę, i nie mogę się napatrzeć. A tymczasem prace na planie „Święta ognia” dobiegły końca. I podobno wyszło naprawdę pięknie. Premiera kinowa w przyszłym roku, ale już teraz możecie przeczytać, co o filmie mówią jego twórcy:
„Święto ognia” przyniesie widzom wiele wzruszeń i oczyszczającego śmiechu, ale też zderzy ich z trudnymi pytaniami. To będzie zupełnie inny film niż wszystkie moje poprzednie. Naprawdę. Jest z pewnością najbogatszy formalnie, najbardziej wymagający narracyjnie, bo i różne czasy, i taniec, i porażenie mózgowe. Dużo wzruszeń i emocji towarzyszyło okresowi zdjęciowemu, wszyscy mieliśmy poczucie, że obcujemy z czymś ważnym i niemal mistycznym. Jedno jest pewne – świat po seansie będzie wyglądał inaczej. Cała ekipa miała poczucie, że ten film nas wszystkich jakoś zmienił. Na lepsze”.
Kinga Dębska, reżyserka
„Na widzów czeka prawdziwe święto kina! Piękna historia, dużo emocji, świetna obsada i reżyseria Kingi Dębskiej są, moim zdaniem, przepisem na sukces. Wierzę, że udało nam się zrealizować film dorównujący poziomem najwybitniejszym projektom zrealizowanym przez Opus Film”.
Piotr Dzięcioł, producent („Ida”, „Zimna wojna”)
W weekendowym wydaniu belgijskiej „De Morgen” ukazała się rozmowa, którą z okazji premiery „Saturnina” po niderlandzku przeprowadził ze mną Marnix Verplancke. Dziennikarz wzbogacił tekst kilkoma cytatami z książki – wybrał w tym celu wpisy, które Irka, siostra głównego bohatera, zamieszcza w pozostawionym przez niego pamiętniku. Tak się składa, że są to słowa, które moja babcia Irka naprawdę wpisywała z tęsknoty swojemu nieżyjącemu bratu przez kolejne dekady po tym, jak ten wyszedł z domu i nigdy nie wrócił. Świadomość, że z ukrytego na strychu, rozpadającego się i zapomnianego pamiętnika przemknęły najpierw do książki, a teraz wędrują dalej, poza granice naszego kraju i języka, robi mi coś w sercu. Nie umiem nazwać tego uczucia, może to jedna z tych rzeczy, o których da się opowiedzieć tylko w literaturze – a może w ogóle się nie da. Dobrego weekendu wszystkim.
